Τετάρτη, Ιουνίου 29, 2005

Μην ανοίγεις αρχεία που δεν σε αφορούν.

Πριν 2-3 μέρες ανακαλύψαμε με τον συνάδελφο φαντάρο στο γραφείο ένα αρχείο Excel το οποίο ονομαζόταν "Μέρες Θητείας". Ψαρώσαμε και εμείς και το ανοίξαμε να δουμε τι έχει μέσα. Το αρχειάκι είναι δημιούργημα ενός παλιότερου φαντάρου και υπολογίζει πόσες μέρες θητείας απομένουν, αφού εισάγεις βέβαια τα απαιτούμενα στοιχεία. Εμφανίζει ακόμα και pie chart με μέρες που πέρασαν και μέρες που απομένουν.

Χαριτωμένο.

Το πρόβλημα είναι εισάγαμε τα δικά μας δεδομένα και οι μέρες που απομένουν είναι περισσότερες από αυτές που πέρασαν.

Φυσικά και το ήξερα. Αλλά άλλο είναι να το ξέρεις, κάπου βαθιά στο υποσυνείδητό σου, κρυμμένο από τον υπόλοιπο εγκέφαλό σου, και άλλο να το βλέπεις και λογιστικά και γραφικά μπροστά σου.

Ασταδιάλα με τις νέες τεχνολογίες. Μια φορά χαϊρι δεν είδαμε από δαύτες.

ΥΓ: 222 και σήμερα. Έτσι, για τα λογιστικά...

Κυριακή, Ιουνίου 26, 2005

Ξέρεις πως είναι να διαβάζεις στο σκοτάδι;

Έχω κάνει μια μικρή συμφωνία με τον εαυτό μου. Ότι ο στρατός θα με επηρεάσει όσο γίνεται λιγότερο. Μπήκα άνθρωπος και σκοπεύω να βγω άνθρωπος. Δεν θέλω να αφήσω κάτι δικό μου σε έναν χώρο που δεν του χρωστάω τίποτα.

Πως γίνεται αυτό; Όλο και πιο δύσκολα. Σαν να διαβάζεις στο σκοτάδι.

Δεν είναι μόνο η εκπαίδευση ως νεοσύλλεκτος, ούτε το κλίμα πειθαρχίας και προβλεπόμενων διαδικασιών που υπάρχουν παντού. Είναι η ρουτίνα, είναι η μαζικότητα, είναι η αλληλεπίδραση με τους υπόλοιπους φαντάρους, που ορισμένοι έχουν ήδη κηλιδωθεί από τον στρατό.

Σιχαίνομαι τις κλασσικές φανταρικές εκφράσεις. Δεν αντέχω να αντικατασταθεί το "Γεια χαρά ρε αδελφέ" από το "τι λέει ρε σειρά, την παλεύεις;". Το θεωρώ εκμηδενιστικό. Ναι, σίγουρα έχουν και αυτές την πλάκα τους, αλλά όχι όταν είναι τα μόνα πράγματα που βγαίνουν από τις φωνητικές χορδές σου.

Ένας δάσκαλος στο λύκειο μας είχε πει το εξής: όταν συνδυάζεις κάποιες λέξεις με πολύ συγκεκριμένες εκφράσεις/έννοιες, σημαίνει ότι το μυαλό σου έχει τηγανιστεί, δεν είσαι σε θέση να κάνεις τον διαχωρισμό και να λειτουργείς αυτόνομα. Π.χ. αν στο άκουσμα της λέξης "φιλαράκια" το μόνο πράγμα που σκέφτεσαι είναι η γνωστή σειρά, τότε χρειάζεσαι λίγη αποτοξίνωση από το κουτί.

Το ίδιο συμβαίνει και στο στρατόπεδο. Ο περιορισμός του φρασεολογίου σε 3-4 ατάκες είναι ενδεικτικό νοητικής χαλάρωσης. Γι'αυτό και δεν πρόκειται να δείτε εύκολα τέτοιες εκφράσεις εδώ μέσα. "Την παλεύω", "σειρά", "νέοπα" κλπ δεν έχει. Μας τελείωσαν.

Μπορεί να προσπαθώ να διαβάσω στο σκοτάδι. Αλλά τουλάχιστον, διαβάζω.

Δεν ξέρω αν βγαίνει νόημα από όλα αυτά. Δεν με νοιάζει και ιδιαίτερα.

Δευτέρα, Ιουνίου 20, 2005

With a little help from my friends

What would you think if I sang out of tune
would you stand up and walk out on me?
Lend me your ears and I'll sing you a song
and I'll try not to sing out of key

Oooh, I get by with a little help from my friends...


Το τραγούδι είναι το With a little help from my friends των Beatles. Η διασκευή που του έκανε ο Joe Cocker (όπως και άλλοι) δεν μας απασχολεί. Ακολουθούν κάποια trivia:

1) Μ'αρέσει πάρα πολύ :)
2) Αρχικός τίτλος: Bad Finger Boogie.
3) Οι στίχοι είναι λιγότερο τυχαίοι αν σκεφτείτε ότι τραγουδάει ο Ringo Starr ;)
4) Ο δεύτερος στίχος έλεγε αρχικά "would you stand up and throw tomatoes at me" αλλά ο Ringo φοβόταν μην γίνει τίποτα τέτοιο σε κάποια συναυλία και γι'αυτό ο στίχος άλλαξε.
5) Ήταν στον δίσκο Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, ο οποίος ήταν από τους πλέον πρωτοποριακούς στην δισκογραφία λόγω concept, marketing αλλά και νέων τεχνικών ηχογραφήσεων.
6) Είναι το πρώτο ολοκληρωμένο τραγούδι που έμαθα στην φυσαρμόνικα :)

Κυριακή, Ιουνίου 19, 2005

Ο Υπάλληλος

Μερικά πράγματα είναι μπροστά σου αλλά δεν τα βλέπεις, για Χ Ψ Ζ λόγους. Όταν κάποιος από αυτούς τους λόγους-συνθήκες αλλάξει, η κουρτίνα σηκώνεται και βλέπεις το Ζονκ όπως είναι στην πραγματικότητα.
Ακολουθεί επεξήγηση.

Σχεδόν 4,5 μηνάκια πέρασαν από την ημέρα κατάταξης μου. Πριν μπω, πίστευα ότι θα κάνω την χρέος μου προς την πατρίδα χωρίς αντιλογία και γκρίνιες αλλά με καμάρι. Κούνια που με κούναγε.

Όταν μπήκα, τις πρώτες μέρες ειδικά, ο στρατός (ή μάλλον, η θητεία) μου φαινόταν ότι πιο ηλίθιο έχει επινοήσει ανθρώπινος νους. Οι μόνοι λόγοι ύπαρξης κάτι τέτοιου που μπορούσα να φανταστώ ήταν ότι ...κάτι πρέπει να κάνουν οι στρατιωτικοί για να δικαιολογούν το μισθό τους. Όλα γύρω μου μου φαίνονται ανούσια και περιττά.

Με την μετάθεση στο Πολύκαστρο, η οπτική γωνία άλλαξε λίγο. Πρώτη επαφή με μονάδα, πρώτη επαφή με ΕΠΟΠ. Ξαφνικά μπροστά σου βλέπεις ένα στρατόπεδο στο οποίο τα στελέχη συμπεριφέρονται ως δημόσιοι υπάλληλοι - και καλά κάνουν. Στις 2.30 το μεσημέρι, ανοίγουν όλα τα γραφεία και τα στελέχη ξεχύνονται προς την πύλη. Η ειρωνεία σε αυτήν την εικόνα είναι ότι και πριν, στο κέντρο, έτσι ήταν αλλά εγώ δεν το έβλεπα γιατί είχα την προσοχή μου αλλού (παραήμουν φλιπαρισμένος για να το συνειδητοποιήσω). Υπάλληλοι λοιπόν. Αυτοί κάνουν την δουλειά τους και εμείς κάνουμε την σκοπιά μας (και την θητεία μας).

Μετά ήρθε η απόσπαση στον Λ/Σ και το Γραφείο Έρευνας Πληροφορικής. Εκεί αντιλήφθηκα ότι ναι μεν τα στελέχη είναι όλοι απλά υπάλληλοι σε μια δημόσια υπηρεσία, αλλά ότι και εμείς, τα απλά φαντάρια, το ίδιο πράγμα είμαστε. Το κάθε φανταράκι είναι ο κατώτατος υπαλληλιλίσκος του Ε.Σ. Αναλαμβάνει θέσεις που ίσως έχουν σημασία (γραφέας, επιλοχίας λόχου κλπ) αλλά συνήθως κάποιες άλλες που είναι λιγότερο ...glamorous (σκοπάνθρωπος, αγγαρειομάχος, καθαρίστρια κλπ).

Που είναι το πρόβλημα;

Έχε χάρη που ο στρατός διοικείται από δικό του νομικό καθεστώς γιατί αν ίσχυε ότι ισχύει "έξω"...
Σκέψου λίγο. Για ένα χρόνο είμαστε φτηνό ανθρώπινο δυναμικό. Διόρθωση, είμαστε ΤΖΑΜΠΑ ανθρώπινο δυναμικό. Ο Ε.Σ. καλώς ή κακώς πρέπει να συντηρηθεί και να λειτουργεί. Οι μόνιμοι υπάλληλοι δεν φτάνουν, οπότε, με την ευκαιρία της θητείας, χρησιμοποιούμε τους έφεδρους.

Μόνο που οι έφεδροι κάνουν συχνά αντίστοιχη ή και περισσότερη εργασία από μερικά στελέχη (βλέπε τον τυχαίο ΕΠΟΠ των 900 ευρώ/μήνα), αλλά οι απολαβές είναι... μείον ένας χρόνος από την ζωή τους. Ααα, ναι, και 8,60 ευρώ τον μήνα + δώρο Πάσχα και Χριστουγέννων.

Κατάλαβες τώρα κακομοίρη μου (σε μένα μιλάω :) ) γιατί απαγορεύεται ο συνδικαλισμός στον στρατό;

Δεν είμαι κατά της θητείας (...πολύ), και ούτε προσπαθώ να αναλύσω συνδικαλιστικά τις εργασιακές συνθήκες στον στρατό. Αυτό που με έκανε να γράψω όλο αυτό το κατεβατό είναι η διαπίστωση ότι το πραγματικό διάστημα θητείας ως κληρωτός στρατιώτης είναι περίπου 3 (ολογραφώς: τρεις) μήνες. Ότι είναι να μάθεις, το μαθαίνεις μέσα σε αυτό το διάστημα. Μετά, απλά υπάρχεις στον στρατό. Δεν κάνεις θητεία, κάνεις δουλειές άλλων.

Σάββατο, Ιουνίου 18, 2005

Aπρόσμενη συντροφιά

Χθες που άνοιξα την τσάντα για να βγάλω κάτι πράγματα, βρήκα στον πάτο της μια ξεχασμένη φυσαρμόνικα από Μι. Τα μάτια μου γυάλισαν επικίνδυνα, αλλά την ξαναέβαλα στην θέση της.

Το απόγευμα που έμεινα μόνος μου στο γραφείο, έβγαλα την φυσαρμόνικα από την θήκη της και άρχισα να φυσάω δειλά-δειλά τις πρώτες νότες. Αχ Θεέ μου, είχα ξεχάσει πόσο όμορφο ήχο βγάζει αυτό το πραγματάκι. Μαγεία...

Είχα πολύ καιρό να παίξω, και είχα ξεχάσει και αυτά που ήξερα (το οποίο είναι πολύ δύσκολο, γιατί ήταν λίγα ούτως ή άλλως). Δεν πειράζει όμως, προβλέπονται πολλά ακόμα απογεύματα μοναχικής υπηρεσίας στο γραφείο. Επιτέλους, βρήκα την ευκαιρία που ήθελα για να μάθω να παίζω.

Αυτό το όργανο μου είχε καρφωθεί στο υποσυνείδητό από μικρός, αλλά ασχολήθηκα πολύ αργότερα, κάπου στα 22 μου, όταν είδα live τους Blues Wire, με τον Γιώργο Μπαντούκ να δίνει απίστευτο ρεσιτάλ φυσαρμόνικας. Αυτό ήταν, η θέληση μου ξύπνησε και αποφάσισα να μάθω φυσαρμόνικα όπως έμαθα και κιθάρα: μόνος μου. Η διαφορετική όμως νοοτροπία της από την κιθάρα με ξένισαν και μέχρι τώρα δεν έχω καταφέρει τίποτα.

Τώρα όμως, μου ξαναδώθηκε η ευκαιρία. Ήδη παίζω το "Oh Suzanna" και την εισαγωγή από το "Βορινό Λιμάνι" του Βασίλη Καζούλη. Η καλύτερη παρέα στην μοναξιά της υπηρεσίας...

Πέμπτη, Ιουνίου 16, 2005

I beg your pardon?

Χθες το βραδινό ήταν λουκάνικο με πατάτες. Πριν το δω, φρόντισα να μάθω αν είναι καλό, αλλά οι πρώτες μαρτυρίες ήταν... απογοητευτικές.
Δεν είχα όρεξη να... το διακινδυνέψω, οπότε παρήγγειλα παντσετούλες από την διπλανή καντίνα.
(Σημείωση: η μονάδα μας είναι πολύ χαλαρή στο θέμα "παραγγέλνω απ'έξω". Ευτυχώς.)

Το delivery boy (ο 35+ καντινιέρης με το Seat Toledo) έφερε το "Μάννα" μέχρι την πύλη, το παρέλαβα και περιχαρής κατηφόρισα προς λόχο μεριά. Έξω από τον λόχο στεκόταν ένας αρχιλοχίας, ο οποίος -δώστε βάση- έτρωγε τυρόπιτα. Βλέπει την σακούλα με τον "θησαυρό" και με ύφος σχολιάζει: "Ετσι. Φάτε μαλακίες πάλι...."

1. Βρε όργιο. Τι σε πείραξε; Το "απ'έξω"; Με την τυρόπιτα στο χέρι;
2. Με τι ακριβώς το συγκρίνεις και βαθμολογήθηκε ως "μαλακία"; Με τα κρέατα του στρατού;

ΧΑ!!

Κλασική περίπτωση κόμπλεξ εξουσίας (βασικά, έλλειψης εξουσίας)...

Δευτέρα, Ιουνίου 13, 2005

Καλοκαιριάζει σιγά-σιγά...

Πρώτη μέρα άδειας του Διευθυντή σήμερα. Δεν ακούσαμε ούτε μια φωνή όλη μέρα. Ζάχαρη!

Παρασκευή, Ιουνίου 10, 2005

Ο ποντικομικρούλης!

Πως καταλαβαίνεις ότι κάποιος που μιλάει στο κινητό, μιλάει με κάποιο "συγκεκριμένο" πρόσωπο; Εύκολο. Συνήθως χαμηλώνει τον τόνο της φωνής του, κοιτάζει το έδαφος και απομακρύνεται για να μιλήσει σε μια πιο ήσυχη γωνιά.

Και εγώ λοιπόν με το πρόσωπο μιλούσα στο κινητό. Kρύφτηκα αναμέσα σε κάτι παρκαρισμένα ερπυστριοφόρα του στρατοπέδου, χαμήλωσα την φωνή μου να μη με ακούει ο κόσμος και γίνω ρεζίλι ("κοτζάμ μαντράχαλος, δεν ντρέπεσαι να σαλιαρίζεις στο κινητό βρε;") και έσκυψα το κεφάλι. Ευτυχώς δηλαδή που έσκυψα, γιατί ακριβώς μπροστά στο πόδι μου βρισκόταν ο Ποντικομικρούλης!

Ένα ποντικάκι τόσο δα, σε μήκος ίσο περίπου με τον... μισό μου αντίχειρα, περπατούσε με τρόπο που υποθέτω αντιστοιχεί στο ποντικομπουσούλημα. Άτσαλες κινησούλες, τα πίσω πόδια να σέρνονται παρά να σπρώχνουν, έδειχνε να αδιαφορεί για το γεγονός ότι παραλίγο να γίνει λίγο πιο πλατύ και λίγο πιο κοντό.

Μια ψυχούλα μωρέ, τόση δα.

Δεν μου έκανε καρδιά να αρχίσω να το πασπατεύω και να το χαϊδεύω. Δεν μου φταίει σε τίποτα, μωρό πράμα. Προσπάθησα να βγάλω μια φωτογραφία όσο γίνεται γρηγορότερα και το άφησα στην ησυχία του. Ξέρω ότι όταν μεγαλώσει θα γίνει ένα σύμβολο βρωμιάς, αρρώστιας και απέχθειας αλλά προς το παρόν ήταν ένα από τα πιο γλυκά και όμορφα πράγματα που έχω δει ποτέ μου. Δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα παιδί που δικαιούται να ζήσει τα παιδικά του χρόνια.

Και με τη σκέψη ότι υπάρχει κάτι τόσο όμορφο εδώ μέσα, μου έφτιαξε την μέρα το μπασταρδάκι... :-)

Καφεϊνη 98 οκτανίων

Οι φοιτητές και οι φαντάροι, σε περίπτωση που δεν το ξέρεις ήδη καλό μου ημερολόγιο, είναι τα μεγαλύτερα caffeine iunkies στον κόσμο. Εκτός φυσικά των προγραμματιστών, οι οποίοι χρησιμοποιούν το φαγητό ως συμπλήρωμα διατροφής. Φυσικά, ο καθένας για δικούς του λόγους.

Ο τυπικός programmer θέλει να κρατηθεί ξύπνιος τις δύσκολες ώρες που δουλεύει, αφού όλη η έμπνευση έρχεται το βράδυ. Άσε που είναι και ευαίσθητος στο φως της ημέρας...

Για τον φοιτητή, είναι τρόπος ζωής. Χρειάζεται τον καφέ για να συνέλθει από τις κρεπάλες της προηγούμενης βραδιάς. Ο καφές στον διάδρομο συνοδεύει την συζήτηση για την ξανθιά που τον χυλοπίτιασε προχθές. Το φραπεδάκι στην παραλιακή καφετέρια του κρατάει το μάτι γαρίδα ώστε να στοχεύσει και σε καμιά μελαχρινή.

Στην περίπτωση του φαντάρου, ο καφές είναι είδος απαραίτητο προς επιβίωση. Δυστυχώς ο φαντάρος δεν έχει την επιλογή να διαλέξει τις ώρες ύπνου του. Αισθάνεται τυχερός αν θα κοιμηθεί 5 συνεχόμενες ώρες. Ακόμα και στην έξοδο, ο ύπνος παραμερίζεται ώστε να προλάβει τα πάντα στις λίγες διαθέσιμες ώρες.

Εγώ που ήμουν 5,5 χρόνια φοιτητής πληροφορικής πριν μου έρθει το χαρτί...
...που στον διάολο θα βρω καφεϊνη σε ορρό;

Τρίτη, Ιουνίου 07, 2005

Θυμάμαι...

...πριν 2,5-3 μήνες, στο ΚΕΜΧ, στο Ναύπλιο...

Καμιά 150 φαντάρια τρώνε βραδινό στο εστιατόριο. Χαβαλές, συζητήσεις, μάσα, το ραδιόφωνο του εστιατορίου επενδύει την ατμόσφαιρα με ελληνικά τραγούδια ενός τοπικού σταθμού. Ροκ, ποπ, εντέχνο, πάλι ποπ, ..., Μαχαιρίτσας και "Διδυμότειχο Μπλουζ".

Σιγά-σιγά, οι περισσότεροι συνειδητοποιούν ποιο τραγούδι ακούγεται. Τα πιρούνια ησυχάζουν, τα κεφάλια σκύβουν, τα μάτια καρφώνονται στο πιάτο, οι ομιλίες σταματάνε. Για κάποια δευτερόλεπτα δεν ακούγεται τίποτα άλλο πέρα από το ράδιο. Μερικοί σηκώνουν το κεφάλι και κοιτάζουν έξω από το παράθυρο. Κάποιος βούρκωσε.

Ο διπλανός μου ψελλίζει: "Ας το αλλάξει κάποιος".