Με φώτισε το Άγιο Πνεύμα!

Για την ακρίβεια, μου αναβόσβησε τα φώτα...

Περιχαρής, πήρα σήμερα το εξοδόχαρτο, πέρασα την πύλη, έβαλα το αιρ-κοντίσιον του Punto στο φουλ και πήρα τους δρόμους. Ψιλοάδειος ο δρόμος, χαλαρή μουσικούλα, γενικά καλή διάθεση. Στο αντίθετο ρεύμα, μια νταλίκα κινείται αργά προς τα σύνορα. Κοιτάω καλύτερα... και τι να δω; Δύο νταλίκες κινούνται προς τα σύνορα. Η μία στο δικό μου ρεύμα, έρχεται καταπάνω μου, συνεχίζοντας αγέρωχη μια ηρωϊκή προσπάθεια προσπέρασης της πρώτης νταλίκας, με +0,2 χλμ/ω παραπάνω. Κινούμενο μπλόκο. Περίπου.

Τι να κάμω, ο καψερός, στριμώχνομαι κι εγώ στα δεξιά του δρόμου για να κάνω λίγο χώρο. Δεν υπάρχει κανάς φοβερός κίνδυνος, οι νταλίκες είναι αρκετά μακρυά μου, αλλά το στυλάκι της προσπέρασης με εκνεύρισε λιγάκι.

Παίρνω πόζα στο παράθυρο για να ρίξω το φοβερό και τρομερό βλέμμα απαξίωσης που ζητείται σε τέτοιες περιπτώσεις. Οι νταλίκες πλησιάζουν και τότε παρατηρώ μια λεπτομέρεια σε αυτήν που κάνει την προσπέραση.

Πάνω από το παρμπρίζ, και με μεγάλα γράμματα, γράφει "Άγιο Πνεύμα".

Τα παλιά τα χρόνια ήταν καλύτερα. Κανένας δεν σκοτώθηκε από περιστέρι.... :D

ΓΕΠ

Όπου ΓΕΠ, Γραφείο Έρευνας και Πληροφορικής.

Λόγω μιας σειράς συγκυριών, κυρίως κωλοφαρδίας, αλλά καθόλου βύσματος (κι ας λένε οι κακές γλώσσες), βρέθηκα αποσπασμένος στον Λόχο Στρατηγείου του στρατοπέδου και με πόστο Βοηθού στο ΓΕΠ.

Εκεί εντόπισα την άλλη πλευρά του ΕΣ. Αυτήν που εξελίσσεται. Την οργανωμένη. Το ΓΕΠ είναι υπεύθυνο για την καλή λειτουργία ενός πολύ καλά οργανωμένου τοπικού δικτύου αλλά και της επικοινωνίας με άλλες μονάδες, στρατηγεία αλλά και το ΓΕΣ.

Επίσης γνώρισα το ΕΠ. Το Σώμα Έρευνας Πληροφορικής. Όπως υπάρχει το Μηχανικό, το Πυροβολικό, το Ναυτικό, έτσι υπάρχει και το ΕΠ. Με σήμα το σπαθί, τον κεραυνό και το ηλεκτρόνιο, το ΕΠ έχει αναλάβει την μηχανοργάνωση και, μαζί με τους Διαβιβαστές, τις επικοινωνιακές ανάγκες του στρατεύματος. Τα στελέχη είναι ΚΑΛΑ εκπαιδευμένα, δεν μιλάμε για τουρίστες.

Όλο εκπλήξεις ο ΕΣ...

Η ζούγκλα

Κεντρική πύλη. Σκοπιά 12-2. Σου μένει σχεδόν μια ώρα ακόμα. Βαριέσαι και νομίζεις ότι είσαι μόνος σου.

ΝΟΜΙΖΕΙΣ.

Σιγά-σιγά εντοπίζεις το ποντίκι (κανονικό, όχι από αυτά με τα τζόκευ) που κουνάει τον κάδο σκουπιδιών όπως ψαχουλεύει για κάτι να φάει. Και τον λαγό που περνάει κουνιστός και λυγιστός μπροστά από την πύλη, διασχίζει τον δρόμο σαν να μην είσαι εκεί (εγγεγραμμένος στα μητρώα). Τα σκιουράκια σουλατσάρουν πάνω κάτω στα δέντρα, κάνοντας κάθετα σπριντ.

Η ζωή συνεχίζει την κανονική της ροή. Όλοι γύρω σου έχουν ζωή.

Εσύ στέκεσαι όρθιος για δύο ώρες, αρματωμένος σαν αστακός, περιμένοντας να σε αλλάξει ο επόμενος που θα βλέπει τα σκιουράκια.

Και ξαφνικά, αναρωτιέσαι...

..."πόσο πιο ηλίθιος μπορώ να νιώσω;" :-P

Απαράδεκτο για πράκτορες!

(Σχετική ατάκα από ταινία Θου-Βου)

Πολύκαστρο Κιλκίς. Εμπλοκή. Παίρνεις το όπλο σου και πας να κάνεις την σκοπιά σου.
Μπαίνεις στην σκοπιά και το βλέμμα σου πέφτει πάνω στο τηλέφωνο. Έχει κάτι περίεργο. Συγκεκριμένα, έχει ένα αυτοκόλλητο επάνω στο ακουστικό.

Πλησιάζεις πιο κοντά... και τι διαβάζεις στο αυτοκόλλητο;

ΠΡΟΣΟΧΗ
Η ΣΥΣΚΕΥΗ ΔΕΝ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ
Ο ΕΧΘΡΟΣ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ

Είναι δυνατόν; Ο εχθρός με παρακολουθεί;
/me koitazei pisw apo tin plati toy...
Και δεν τους έχω εντοπίσει ακόμα;
ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ΓΙΑ ΠΡΑΚΤΟΡΑ!

Φλασιά!

Προχθές, πήρα το αγαπημένο μου περιοδικό μοτοσυκλετών, έβγαλα τις κάλτσες μου, την άραξα στο κρεβάτι μου και άρχισα να διαβάζω. Και τότε έφαγα την φλασιά.

Ναι, έχω τρεις μήνες από την τελευταία φορά που ξάπλωσα και διάβασα ένα περιοδικό για να χαλαρώσω.

It's the little things that matter...

Αφού σε χαλάει, γιατί το πίνεις;

Ξαφνικά, η άδεια εξαφανίστηκε. Που στο διάολο πήγαν τόσες μέρες; Τόσο γρήγορα περνάει ο καιρός στην απ'έξω; Γι'αυτό όλοι μου λένε ότι "πωπω, πότε πέρασε τόσος καιρός" και άλλα τέτοια παρήγορα.

Ε όχι και πότε πέρασε ο καιρός! Ο έξω κόσμος έχει δουλειές, διασκέδαση, φαγητό, ύπνο, τηλεόραση, ραδιόφωνο, καφέδες, επισκέψεις και πολλά πολλά ακόμα. Τα μισά να προσπαθήσει να κάνει, φεύγει μια βδομάδα. Μέσα στο στρατόπεδο, θα ξυπνήσεις στις 6.30 και θα κοιμηθείς στις 10.30 (αν είσαι τυχερός). Στο ενδιάμεσο, και σε αντίθεση με την εντύπωση που έχουν οι απέξω, οι ώρες δεν περνάνε αργά και βασανιστικά. Απλά, δεν περνάνε. Τελεία. Όση ώρα και να το κοιτάς το ρολόι, πάλι 10.13 θα δείχνει.

Έτσι και οι μέρες. Εσύ αγαπητό μου ημερολόγιο μπορείς να πεις ότι οι μέρες πέρασαν και ούτε που τις καταλάβες. Εγώ από την άλλη θα σου πω ότι λες λαλακίες. Πάρ'το χαμπάρι: οι μέρες στον στρατό δεν περνάνε. Κάθε μέρα την αισθάνεσαι για τρεις-τέσσερις. "Διαστρεβλώσεις χωροχρόνου ο Ε.Σ. Επιμηκύνουμε την μονάδα χρόνου της αρεσκείας σας σε διαστάσεις που δεν έχετε ξαναδεί".

Όταν βλέπετε έναν φαντάρο, μην του λέτε "βρε πως πέρασε ο καιρός". Αυτός θα κουνήσει το κεφάλι, θα μουρμουρήσει κάτι και από μέσα του θα σκέφτεται κάτι σε "δεν μας παρατάς και εσύ κι ο γρύλος σου"...

Με χαλάει που πρέπει να ξαναμπώ στο στρατόπεδο. Πολύ.

Τώρα ακολουθεί το άσχετο παραλήρημα της σημερινής καταχώρησης:

Βρε άι σιχτίρ χαμουτζήδες! Ας το λέμε και μπουγάτσα με γύρο, δεν με νοιάζει, γελάτε όσο θέλετε, εγώ ξέρω ότι έπρεπε να κάνω 650 χιλιόμετρα προς βορρά για να φάω φαί της προκοπής (και δεν εννοώ το αυτονόητο, δηλαδή της μαμ-μαμ-μαμάς) και να πιω το εξαιρετικά δυσεύρετο είδος κρασιού που απαντάται μόνο σε μοναστήρια τυφλών Εβραίων βουδιστών και λέγεται.... ρετσίνα.

Και αί σιχτίρ επίσης για το μέγεθος του πιτόγυρου. Τι είναι αυτά ρεεε; Γύρο ζήτησα, όχι μπρελόκ!


Άκου εκεί... "πως πέρασε ο καιρός"... τι λε ρε...

Bye bye Ναύπλιο.

Εδώ Θεσσαλονίκη, εδώ Θεσσαλονίκη!

Την επέτειο των 3 μηνών στα ελληνικά στρατά την πέρασα σπίτι μου. Μάζεψα τα μπογαλάκια μου, πήρα κάτι χρωστούμενες άδειες και το φύλλο πορείας (σύνολο 8 μερούλες) και την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια από το Ναύπλιο. Μαύρη πέτρα δεν έριξα πίσω μου, αλλά δεν βιάζομαι να ξαναγυρίσω. Του χρόνου πάλι, στο reunion που σχεδιάζουμε μετά την απόλυση...

Τι έμεινε να θυμάμαι από το Ναύπλιο;

Θα θυμάμαι...
...την φρίκη των πρώτων ημερών. Αφού δεν χτύπησα αναβολή τότε, πες πως ήδη απολύθηκα.
...την συγκίνηση όταν είδα τους δικούς μου στο πρώτο επισκεπτήριο.
...την έξαλλη χαρά της πρώτης άδειας.
...τα γουρλωμένα μάτια ολονών μας στην πρώτη έξοδο.
...τις ατελείωτες αγγαρείες (κάτι μου λέει ότι θα το ξαναζήσω αυτό).
...τους αξιωματικούς. Κάποιοι ήταν παλικάρια. Κάποιοι ήταν απλά "λεβέντες".
...τα Παλικάρια (με Π κεφαλαίο) που γνώρισα εκεί μέσα. Απίστευτα παιδιά. Όχι όλοι, μόνο συγκεκριμένα άτομα. Αλλά οι συγκεκριμένοι κάνουν για ολόκληρο στρατόπεδο. Ανέβαινε ο μέσος όρος του στρατοπέδου λόγω αυτών των παιδιών.

Τσάπανος, silent but deadly. Κιουμουρτζής, η ήρεμη δύναμη, όλα χαλλλαρά. Καλλιώρας, μόνιμος γραφέας, μόνιμα παρεξηγημένος. Παρμάκης, ψυχάρα με τα όλα του. Λιόκαυτος, το τρελοκομείο που πήγε δόκιμος για τις τουαλέτες. Καναρίδης, ατσσσσσ! Λαφτσής, the instrument. Μανούσης, ο μαφιόζος της διπλανής διμοιρίας.

Και φυσικά, οι συνάδελφοι ΟδΕρπΆδες: Δημητριάδης, Χάιτας, Κακουλίδης, Σαλονικίδης, Παρνάβας, Σαραϊδάρης, Καπνιάς, Μιχαηλίδης, Καραμπούτας. The last action heroes.

Θα τα ξαναπούμε παιδιά...

Πάει και το Πάσχα....

Κατ'αρχάς να ζητήσω συγγνώμη, αγαπητό μου ημερολόγιο, για την μαυρίλα των προηγούμενων ημερών. Με είχε πάρει από κάτω ο στρατός, δεν φταίω εγώ.

Πάεεειιιι. Πέρασε και το Πάσχα. Ήρθε και ο Γιωργάκης, έκατσε 20 λεπτά (δηλαδή μέχρι να τραβηχτεί ικανοποιητικός αριθμός πλάνων για το βραδινό δελτίο ειδήσεων) και έφυγε.

Και μείναμε εμείς να σκουπίζουμε. Πάλι. Φυσικά.

Δεν βαριέσαι βρε αδερφέ. Η ζωή συνεχίζεται. Προς το παρόν, μετράμε μερούλες. Την Παρασκευή βάζω τα πολιτικά μου ρουχάκια, φορτώνομαι τα μπαγκάζια μου και παίρνω το φύλλο πορείας, παρέα με μερικές μερούλες άδειας.

Και για να μας αποχαιρετίσουν κατάλληλα τα αστεράκια, μας έδωσαν μια αποχαιρετιστήρια αγγαρεία, όλη δικιά μας. Τσάπισμα κήπου. 5 ώρες. Έτσι, να μην ξεχνιόμαστε.

Αλλά δεν με νοιάζει. Την Παρασκευή έχω φύγει, θα ακούω πάλι "εδώ είναι το ταξίδι" ενώ τα χιλιόμετρα θα περνάνε από κάτω μου. Το πρωϊ θα δω τελευταία φορά τον Αργολικό. Το απογευματάκι θα πίνω φραπεδάκι φάτσα-κάρτα στον Θερμαϊκό.

Καλό το Ναύπλιο, αρκεί να μην είσαι φαντάρος :)

Θεσσαλονίκη, σου 'ρχομαι!


Gimme a ticket for an aeroplane,
Ain't got time to take a fast train.
Lonely days are gone, I'm a-goin' home,
'Cause my baby just a-wrote me a letter...