"Ρε συ γραφέα, εγκρίθηκε η άδειά μου;"
"Κάτσε να δούμε μισό λεπτό."
Αγωνία δευτερολέπτων.
"Ναι, εγκρίθηκε"
"Yesssssssss"
"...αλλά επιστροφή στις 3 του μηνός".
"...." (Είχα ζητήσει επιστροφή στις 5. Τον κοιτάω αποχαυνωμένος)
"...." (Με κοιτάει περιμένοντας την φλέβα στο κούτελό μου να σκάσει)
"Γιατί;"
-shoulder shrug- "Έτσι λέει εδώ ο διοικητής"
Τι λες τώρα; Απολυόμαστε Τρίτη 7 Φεβρουαρίου. Ζήτησα να γυρίσω στις 5 (Κυριακή). Ο Αντώνης ζήτησε στις 6. Και τους δύο μας έκοψε μέρες και θα μας γυρίσει 3. Παρασκευή πρωί. Προλαβαίνουμε να χρεωθούμε και όπλα. Να μετράμε
1 και σήμερα με φόντο την αποθήκη πυρομαχικών.
Όχι άλλο κάρβουνο. Θα δαγκώσω καρωτίδες. Να χέσω παλιούς και νέους. Πάλι εμείς θα σώσουμε τον λόχο με τις 2 υπηρεσίες που θα κάνουμε λίγες ώρες πριν απολυθούμε;
(....ακολουθεί μακρόσυρτος κατάλογος με πολλές και πρωτότυπες βρισιές και κατάρες. Συντάχθηκε από όλη την σειρά σε μια ενδιαφέρουσα -αν και λίγο focused- ολονυκτία...)
Αυτά όμως, χθες.
Σήμερα, πετυχαίνω (όχι με το G3) τον διοικητή έξω από το γραφείο του. Έχει όρεξη για συζήτηση, σε αντίθεση με μένα.
"
μπλα μπλα μπλα και πότε γυρνάς τελικά;"
Παίρνω μούτρα παρεξηγημένης πουτάνας και βλέμμα puppy eyes.
"Μας είπατε να γυρίσουμε στις 3".
"Ρε συ στο πρώτο γραφείοοοοοο, αυτοί που είναι για 3, να γυρίσουν 5. Ακούς ρε Πέτρο;"
Ο 'Πέτρος' έχει μείνει άναυδος. Η φωνή του σπάει λίγο, κωμικά.
"Όλοι;"
"Όλοι. Εντάξει dtsomp;"
"Μάλιστα, κύριε διοικητά" (μα πως τους καταφέρνω έτσι, αφού σας είπα ότι κλαίγομαι πιο πειστικά πλέον)
Άβυσσος η ψυχή του διοικητή...