Around the clock...

Γιατί η έξοδος θέλει θυσία.

Προχθές υπηρεσία. Σκοπέτο, τέταρτο νούμερο, δηλαδίς 20:00-22:00, 04:00-06:00 και 12:00-14:00. Χθές πάλι υπηρεσία. Σκοπέτο (στην ίδια σκοπιά - αποθήκες πυρομαχικών) αλλά αυτήν την φορά δεύτερο νούμερο (16:00-18:00, 00:00-02:00, 08:00-10:00).

Επίσης χθες είχε βραδινή εκπαίδευση. Οκτώ το απόγευμα μέχρι τις 12 το βράδυ.

Με λίγα λόγια, η χθεσινή μέρα ήταν σκότωμα. Ξύπνιος από τις 3:30 το πρωί (για την σκοπιά στις 4) έκανα ένα εντυπωσιακό σερί (12:00-14:00 σκοπιά, φαγητό στα γρήγορα, επιθεώρηση φρουράς στις 15:00, σκοπιά 16:00-18:00, βραδινή 20:00-23:30, σκοπιά 00:00-02:00).

Ακολούθησαν 4 ώρες ενός βαθύτατου ύπνου, αλλά πως να συνέλθεις...

Το σόου όμως συνεχίστηκε διότι αυτοί που είχαν σκοπιά 14:00-16:00 και 16:00-18:00 ήταν πάνω στο φυλάκιο του Άβαντα μέχρι τις 17:00. Οπότε, χώσιμο των δύο εξοδούχων (Αντώναρος και moi) για σκοπιά, ενώ κανονικά βγαίναμε στις 15:00.

Τι κάνει ο άνθρωπος για μια έξοδο...

Γυρίσαμε και επιζήσαμε!

Καλά, δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα. Πλάκα είχε η άσκηση, χωρίς να είναι τίποτα σημαντικό, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο νόημα.

Πολλή βρώμα όμως.

Όταν λέμε πολλή, εννοούμε πολλή.

Σε γενικές γραμμές, το όλο εγχείρημα ήταν μια κοροϊδία και δεν μπορώ να πω ότι είμαι ιδιαίτερα περήφανος που συμμετείχα. Το πως διεξήχθη η άσκηση μου έδωσε την εντύπωση ότι η άσκηση έγινε απλά για να γίνει.

Anyway, τώρα βαριέμαι να γράψω περισσότερα. Απλά περιμένω την άδειά μου. Ελπίζω 5 Οκτωβρίου να είμαι Θεσσαλονίκη...

Τα παιδάκια πάνε εκδρομήηηηηηη!

Φορέστε όλοι τα εκδρομικά σας, φορτωθείτε όπλα, μπαλάσκες, κράνη, αντίσκηνα και λοιπό εξοπλισμό και πάμε Παρμενίωνα!

Για καμιά βδομάδα το Στραβάδι θα είναι on mountain, παρέα με τις αρκούδες και τους λύκους. Η πατρίδα με καλεί, εικονικός πόλεμος, άσκηση επιχειρησιακής ικανότητας, εκπαίδευση αλλά και εφαρμογή, διαμονή σε σκηνάκια πάνω στις ραχούλες (μηνβρεξειμηνβρεξειμηνβρεξειμηνβρεξει)...

...γενικά, the commandos go wild!

Γύρισε στην φύση, γύρισε στη φύση, κομμάντο πήγε έγινε και βάραγε σκοπέτο...

Η προετοιμασία πάντως περιλαμβάνει τα απολύτως βασικά (διότι είμεθα και σκληροτράχηλοι). Θα μου φτάσουν άραγε τα Zwan και τα κριτσίνια; Οι μπαταρίες για το mp3 player;

Τα πράγματα σοβαρεύουν. Μέχρι και οι αρκούδες θα γελάνε μαζί μας :D

Present Tense

You can spend your time alone
redigesting past regrets, oh
or you can come to terms and realize
you're the only one who cannot forgive yourself, oh
makes much more sense to live
in the present tense

Present Tense - Pearl Jam

Ο νοών νοείτο. Ο μη νοών, βλήτο :P

Καλά ρε σεις...

....πως αντέχετε να διαβάζετε τόση μαυρίλα και μιζέρια;

Δεν διαβάζετε, ε;

Πρώτη μέρα.

Με αφορμή ένα ποστ της Nenya θυμήθηκα μια πολύ πικραμένη λεπτομέρεια της πρώτης μέρας στον στρατό.

Στην πύλη του Κέντρου Μηχανικού περιμένουμε στην σειρά γύρω στα 100 άτομα, με τα χαρτιά στο χέρι για να δώσουμε (για πρώτη αλλά όχι μοναδική φορά εκείνη την μέρα) τα στοιχεία μας. Γύρω μου βλέπω παρέες φίλων. "Έλα ρεεε, κι εσύ εδώ;". Αγκαλιές, φιλιά, χαχανητά. Φυσικό είναι, το Μηχανικό μαζεύει όλους τους αρχιτέκτονες, πολιτικούς μηχανικούς και τεχνολόγους μηχανικούς. Οι μισοί είναι συμφοιτητές με τους άλλους μισούς.

Εκτός από μένα, τον μικρό προγραμματιστή.

Πρώτη φορά προσπάθησα τόσο έντονα να βρω μία, έστω μία μοναδική, γνωστή φάτσα στο πλήθος. Μόνο ο πατέρας μου και ο αδερφός μου στην πύλη, να με κοιτάνε με το πιεσμένο χαμόγελο της αγωνίας.

Fuck. Το έχω ξαναδεί το έργο. Με μανούλα νηπιαγωγό με συχνές μεταθέσεις, έχω αλλάξει ουκ ολίγα σχολεία. Υποτίθεται ότι έπρεπε να έχω συνηθίσει την διαδικασία γνωριμίας με τα "νέα παιδάκια".

Ναι, καλά. Αυτά ισχύουν όταν είσαι κοινωνικός. Όχι όταν στις δύσκολες καταστάσεις κλείνεσαι στον εαυτό σου. Είμαι αντικοινωνικός και το ξέρω. Και δυστυχώς επιβεβαιώνεται κάθε φορά.

Αν αναλογιστούμε το ζόρι που τρώνε όλοι τις πρώτες μέρες στον στρατό το τελικό αποτέλεσμα ήταν σχεδόν αναμενόμενο: έκανα 3 μέρες να μιλήσω σε άτομο. Έκανα μια βδομάδα να γελάσω. Ακόμα το θυμάμαι, ήταν το πιο πιεσμένο γέλιο της ζωής μου.

Ασήμαντη λεπτομέρεια αλλά μιας που πιάσαμε τις πρώτες μέρες: έκανα 10 μέρες να δω όνειρο στον ύπνο μου. Αφόρητη η μοναξιά όταν σε εγκαταλείπουν ακόμα και τα όνειρά σου....

Επειδή όμως παραείναι μαυρίλα το ποστ μου, να αναφέρω και την άλλη πλευρά. Τους τελευταίους εφτά μήνες έκανα φίλους για τους οποίους δεν είμαι απλά χαρούμενος, αλλά περήφανος που τους γνώρισα. Ο Νίκος, ο Θόδωρος, ο Αντώνης, ο Δημήτρης, ο άλλος ο Νίκος, ο Λάμπης, είναι όλοι τους παιδιά που θα στεναχωριόμουν πραγματικά αν δεν τους γνώριζα. Για αυτά τα παιδιά, άξιζε κάθε δευτερόλεπτο ταλαιπωρίας στο κέντρο.

See ya guyz. Άντε και ελεύθεροι...

Only the strong survive!

Ακολουθεί παραλήρημα - έμπνευση της πρωϊνής σκοπιάς.

Είσαι νέος και ωραίος αλλά δεν έχεις ταλέντο, μέλλον, όρεξη για δουλειά και στον ήλιο μοίρα;
Θέλεις να γίνεις ΕΠΟΠ και ονειρεύεσαι ότι όταν μεγαλώσεις θα γίνεις ΕΜΘ Λοχίας;
Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ!

Μόνο προσοχή. Τα πράγματα είναι σκληρά. Δεν αντέχουν όλη τις εξουθενωτικές απαιτήσεις της υπηρεσίας.

Με το καλό γίνεσαι ΕΜΘ Λοχίας. Έχεις την δύναμη να εξουσιάζεις τα κωλοφάνταρα αλλά μαζί με την δύναμη αυτή οι ευθύνες και -κυρίως- οι δυσκολίες αυξάνονται. Αρχίζουν οι υπηρεσίες. Μία από τις χειρότερες υπηρεσίες που μπορεί να κάνεις είναι.... θαλαμοφύλακας. Η υπηρεσία είναι σκότωμα σκέτο. Προορίζεται μόνο για την αφρόκρεμα του ελληνικού στρατού, όπως εσένα, κάποιον άλλο ΕΜΘ λοχία και τον πιο "Ράμπο" από τους φαντάρους (ικανότητα Ι4, εγχειρισμένος για κήλη, πρόβλημα στην μέση), ο οποίος μάλιστα θα αναλάβει να σε ξεκουράσει και από το πρωϊνό σου (σας) νούμερο, κάνοντας 12 ώρες συνεχόμενες θαλαμοφύλακας, ενώ εσύ, πτώμα από την κούραση των 3 ωρών της υπηρεσίας, πίνεις τον καφέ σου όλο το πρωί στο γραφείο σου.

Ο Ε.Σ. όμως δεν αχάριστος. Σε ανταμοίβει με μια πλήρη μέρα απαλλαγής ώστε να συνέλθει ο οργανισμός σου από την πίεση και την κούραση.

Είσαι σίγουρος ότι μπορείς να ανταπεξέλθεις;

(Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα ΔΕΝ είναι τυχαία και αν θέλετε μπορώ να σας δώσω και ονόματα. Ούτως ή άλλως, πάλι για ξεφτίλες μιλάμε)

Νεύρα, πολλά νεύρα.

Σήμερα θα πλακωνόμασταν 6 εξοδούχοι με έναν Αρχιλοχία και έναν Λοχία.

Ξέρεις τι είναι να περιμένεις φρεσκοπλυμένος και ντυμένος με πολιτικά το εξοδόχαρτο και να σου λένε "κάτσε, έχεις αγγαρεία μίας ώρας μπροστά σου";

Σιχτίρ...

Αφού δεν με θέλει!

Πάλι αναφερόμενος.

Ερχόμενος από την σκοπιά άφησα τα πυρομαχικά στον θαλαμοφύλακα αντί να τα αφήσω στον Αξιωματικό Υπηρεσίας (ΑΥΔΜ).

Ευτυχώς ο δίκας έριξε άκυρο.

Υπάρχει και φιλότιμο...

Δεν μπορώ άλλο.

Ο κάθε μακρινός συγγενής που μαθαίνει ότι είμαι φαντάρος στην Αλεξ/πολη (και συνεπώς κοντά στο χωριό από το οποίο κατάγονται οι γονείς μου), ζητάει το τηλέφωνό μου για να έρθει να με δει λιγάκι, να με βγάλει έξω, να με κεράσει φαγητό/καφέ/ποτό.

Όλοι είναι καλοπροαίρετοι άνθρωποι, εκτιμώ αφάνταστα την κίνηση αυτή, αλλά...
...δεν με λένε Βασιλάκη Καϊλα, δεν ζω στους πέντε δρόμους. Η ελεημοσύνη με κάνει να νιώθω this big. Θέλω να με βλέπουν σαν άνθρωπο, όχι σαν φαντάρο.

Αν ήμουν για διακοπές στην Αλεξανδρούπολη, δεν θα με έπαιρνε κανένας από αυτούς τηλέφωνο...

Η θητεία σιγά-σιγά γίνεται όλο και πιο προσωπική εμπειρία. Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με την επικοινωνία με άλλους, αλλά μου φαίνεται ότι θα πετάξω το κινητό και θα την βγάζω με τηλεκάρτες.

Το μακάβριο της υπόθεσης...

Η Σ2 είναι μια σκοπιά στο στρατόπεδο, στα 20 μέτρα από την κεντρική πύλη. Τα καθήκοντα του σκοπού εκεί είναι να μένει απαρατήρητος και να καλύπτει τον σκοπό της κεντρικής πύλης σε περίπτωση επίθεσης (τι λες τώρα).

Για να παραμείνει απαρατήρητος και αθέατος ο εν λόγω σκοπός, το σημείο στο οποίο κάθεται είναι μια τρύπα στο έδαφος με κάλυψη από τσουβαλάκια άμμου. Καθισμένος κάτω, το μόνο που εξέχει είναι το κράνος του.

Έχοντας υπηρεσία εκεί πέρα χθες το βράδυ, συνειδητοποίησα ότι εκτός του ότι είμαι ένα με το έδαφος, έχω και κάτι κυπαρίσσια πάνω από το κεφάλι μου. Φτου φτου φτου....

EDIT: Έ ρε γλέντια! Σήμερα έμαθα ότι στο Πολύκαστρο δεν μου γράψανε τις 6 μέρες άδεια που πήρα. Άιντεεεεεεεεεεεε!!! 16 μέρες κανονική άδεια ρεεεε!! Λελέ, σε λέω, λελέ!

Ντοκουμέντα!

Θυμάστε που σας έλεγα για το "αδερφίστικο" make up του Ράμπο; Ορίστε τα αποδεικτικά στοιχεία. Τα ελληνικά κομμάντα είναι μάχιμα και -κυρίως- αόρατα την νύχτα.

Περίπου.






"Η μοναξιά του σκοπού". Είναι μια φωτογραφία που έβγαλα πάνω στην σκοπιά του φυλακίου. Οι πρώτες ενδείξεις κατάθλιψης είναι προφανείς...






Πόσες και σήμερα;
Πόοοοοοοοσεεεεεες;

(Επίσης εμφανείς οι πρώτες ενδείξεις εγκεφαλικού)

Συγγνώμη.

Ξέρεις γιατί.

Σου υπόσχομαι. Όσο μειώνονται οι μέρες, θα μειώνεται και η απόσταση.

:-*

"Παρουσιάζομαι στην πρωϊνή αναφορά.."

Μάλλον δεν με σηκώνει το κλίμα στον Έβρο. Μέχρι να έρθω εδώ, δεν είχα βγει ούτε μια φορά στην αναφορά, δεν είχα καμιά ποινή, ούτε φυλακή, ούτε κράτηση. Εδώ όμως, χωρίς να έχω συμπληρώσει καλά-καλά 3 βδομάδες στην μονάδα, παραλίγο να βγω 2 φορές αναφερόμενος. Και μάλιστα την πρώτη φορά ήταν την πρώτη μέρα που ήρθα.

Βρε μπας και έχει κάτι η φάτσα μου;

Άσχετο στατιστικό στοιχείο της ημέρας: προχθές στο φυλάκιο αναγκάστηκα να κοιμηθώ για ...2η φορά στο επάνω κρεβάτι της κουκέτας. Η πρώτη φορά ήταν ...στις 7 Φεβρουαρίου, δηλαδή την ημέρα που κατατάχτηκα. Κρίμα, χάλασα το σερί ;-)

156 και σήμερα. Μπόλικες είναι αλλά δεν βαριέσαι. Θα περάσουν. Μετά τον Παρμενίωνα (18-24 Σεπ) αρχίζει για τα καλά η κατηφόρα και οι άδειες.