Σάββατο, Σεπτεμβρίου 10, 2005

Υπάρχει και φιλότιμο...

Δεν μπορώ άλλο.

Ο κάθε μακρινός συγγενής που μαθαίνει ότι είμαι φαντάρος στην Αλεξ/πολη (και συνεπώς κοντά στο χωριό από το οποίο κατάγονται οι γονείς μου), ζητάει το τηλέφωνό μου για να έρθει να με δει λιγάκι, να με βγάλει έξω, να με κεράσει φαγητό/καφέ/ποτό.

Όλοι είναι καλοπροαίρετοι άνθρωποι, εκτιμώ αφάνταστα την κίνηση αυτή, αλλά...
...δεν με λένε Βασιλάκη Καϊλα, δεν ζω στους πέντε δρόμους. Η ελεημοσύνη με κάνει να νιώθω this big. Θέλω να με βλέπουν σαν άνθρωπο, όχι σαν φαντάρο.

Αν ήμουν για διακοπές στην Αλεξανδρούπολη, δεν θα με έπαιρνε κανένας από αυτούς τηλέφωνο...

Η θητεία σιγά-σιγά γίνεται όλο και πιο προσωπική εμπειρία. Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με την επικοινωνία με άλλους, αλλά μου φαίνεται ότι θα πετάξω το κινητό και θα την βγάζω με τηλεκάρτες.

5 Comments:

At 7:27 μ.μ., Blogger ---. said...

Υπομονή, μικρούλη. Μην το βλέπεις απαραίτητα ως ελεημοσύνη. Το αδελφάκι μου είναι φανταράκι και since day 1 τα τσιγάρα του είναι από μένα. Όχι ως ελεημοσύνη αλλά είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω.Δες το και σαν ευκαιρία να γνωρίσεις τις ρίζες σου. Αργότερα, θα επιλέγεις εσύ τις παρέες σου, ακόμα και τους συγγενείς σου.

 
At 11:39 μ.μ., Blogger Nenyaki : ) said...

costantina όχι και μικρούλι ολόκληρος γάϊδαρος! :P

Στραβαδάκι μου, αν θέλεις, δώσ'τα σε εμένα!
Το λέω επειδή ξέρω ότι είσαι πολύ φιλότιμος και δεν θέλω να αισθάνεσαι άσχημα μωρέ... :P :D
χιχι!

 
At 10:05 π.μ., Blogger Marina said...

Αρέσει στον κόσμο να λυπάται. Και όταν λυπάται θέλει να δώσει κάτι. Σκέφτονται οι συγγενείς σου ότι παιδεύεσαι εκεί πάνω. Και θέλουν να σου απαλύνουν, κατά τη κρίση τους, την παραμονή σου στην άγονη γραμμή...
Ανθρωποι που σε πονάνε είναι.
Οταν κάνεις τις διακοπές σου δεν σε πλησιάζουν ίσως και να σε ζηλεύουν..
Οταν όμως θεωρούν ότι δεν περνας καλά, τρέχουν..
Ανθρωποι είναι..

Και κάτι άλλο
Τους φιλους σου τους διαλέγεις, τους συγγενείς σου τους ανέχεσαι.

 
At 8:35 μ.μ., Blogger Compiler said...

Μικρέ φαντάρε λουστράκο Βασιλάκη, δώσε μου το τηλεφωνό σου βρε, να κεράσω ένα κρασάκι κάτι να φας βρε αδερφέ.Κάνε υπομονή μέχρι να μεγαλώσεις και γίνεις Παπαμιχαήλ.

 
At 10:21 μ.μ., Blogger dtsomp said...

Δυστυχώς δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα. Σκεφτείτε μόνο ότι ο τελευταίος θείος που με πήρε τηλέφωνο με έχει δει μόνο μια φορά. Δεν θυμάμαι καν το μικρό του όνομα, πόσο μάλλον την φάτσα του. Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος θα με βγάλει έξω για φαγητό και θα συζητήσουμε; Τι ακριβώς θα συζητήσουμε; Στα 5 λεπτά θα πέσει ο conversation killer: "Αυτά..."

Ήταν ήδη άβολα με συγγενείς που τους ξέρω καλύτερα. Με τους πιο άγνωστους, θα πρέπει να είναι απελπιστικό...

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home