Καμία και σήμερα

Επιστροφή στο άνδρο της κολάσεως εν μέσω χιονοθύελλας χθές το βράδυ.

Το πρωί, για πρώτη φορά στην θητεία μας, ξυπνήσαμε μέσα στην καλή χαρά. Slowly-slowly φτάσαμε στο μπάνιο, ξυρίσαμε τα μούσια μας (όλοι είμασταν σαν παπάδες) και off για πρωϊνό στο ΚΨΜ.

Επιστροφή στον λόχο, κρύψιμο από δω κι από κει σε κάτι ψευτοαγγαρείες (κλασικό "κρύψτους-μην-τους-δει-ο-ταξίαρχος" κόμπλεξ), μάζεμα των περισσότερων υπογραφών, μεσημεριανό φαγητό στα εστιατόρια (το τελευταίο γεύμα στον στρατό!... κοτόπουλο φυσικά) και κατόπιν επιστροφή στον λόχο.

....και ξέσκισμα παραλλαγών.

Απίθανο θέαμα. 6 λελέουρες δέχτηκαν την επίθεση μερικών αφινιασμένων νέων, οι οποίοι δεν άφησαν παραλλαγή για παραλλαγή. Ο θάλαμος γέμισε πανιά. Κουμπιά πετάγονταν από την μια άκρη στην άλλη. Το ένα "χρουτς" διαδέχονταν το άλλο. Με τα σώβρακα μείναμε.

Υπέροχη αίσθηση. Λαχανιασμένοι από την πάλη και το χαχανητό, όλοι νιώσαμε ένα βάρος να φεύγει από πάνω μας, μαζί με τις λινάτσες.

Δεν θα φορέσω ξανά παραλλαγή.
Δεν θα ξαναφάω το άθλιο φαγητό των εστιατορίων.
Δεν θα ξανακάνω υπηρεσία.
Δεν θα ξανακάνω αγγαρεία.
Δεν θα ξαναχτυπήσω προσοχή.

Αύριο απολύομαι.