Bye bye Ναύπλιο.

Εδώ Θεσσαλονίκη, εδώ Θεσσαλονίκη!

Την επέτειο των 3 μηνών στα ελληνικά στρατά την πέρασα σπίτι μου. Μάζεψα τα μπογαλάκια μου, πήρα κάτι χρωστούμενες άδειες και το φύλλο πορείας (σύνολο 8 μερούλες) και την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια από το Ναύπλιο. Μαύρη πέτρα δεν έριξα πίσω μου, αλλά δεν βιάζομαι να ξαναγυρίσω. Του χρόνου πάλι, στο reunion που σχεδιάζουμε μετά την απόλυση...

Τι έμεινε να θυμάμαι από το Ναύπλιο;

Θα θυμάμαι...
...την φρίκη των πρώτων ημερών. Αφού δεν χτύπησα αναβολή τότε, πες πως ήδη απολύθηκα.
...την συγκίνηση όταν είδα τους δικούς μου στο πρώτο επισκεπτήριο.
...την έξαλλη χαρά της πρώτης άδειας.
...τα γουρλωμένα μάτια ολονών μας στην πρώτη έξοδο.
...τις ατελείωτες αγγαρείες (κάτι μου λέει ότι θα το ξαναζήσω αυτό).
...τους αξιωματικούς. Κάποιοι ήταν παλικάρια. Κάποιοι ήταν απλά "λεβέντες".
...τα Παλικάρια (με Π κεφαλαίο) που γνώρισα εκεί μέσα. Απίστευτα παιδιά. Όχι όλοι, μόνο συγκεκριμένα άτομα. Αλλά οι συγκεκριμένοι κάνουν για ολόκληρο στρατόπεδο. Ανέβαινε ο μέσος όρος του στρατοπέδου λόγω αυτών των παιδιών.

Τσάπανος, silent but deadly. Κιουμουρτζής, η ήρεμη δύναμη, όλα χαλλλαρά. Καλλιώρας, μόνιμος γραφέας, μόνιμα παρεξηγημένος. Παρμάκης, ψυχάρα με τα όλα του. Λιόκαυτος, το τρελοκομείο που πήγε δόκιμος για τις τουαλέτες. Καναρίδης, ατσσσσσ! Λαφτσής, the instrument. Μανούσης, ο μαφιόζος της διπλανής διμοιρίας.

Και φυσικά, οι συνάδελφοι ΟδΕρπΆδες: Δημητριάδης, Χάιτας, Κακουλίδης, Σαλονικίδης, Παρνάβας, Σαραϊδάρης, Καπνιάς, Μιχαηλίδης, Καραμπούτας. The last action heroes.

Θα τα ξαναπούμε παιδιά...