Ξέρεις πως είναι να διαβάζεις στο σκοτάδι;

Έχω κάνει μια μικρή συμφωνία με τον εαυτό μου. Ότι ο στρατός θα με επηρεάσει όσο γίνεται λιγότερο. Μπήκα άνθρωπος και σκοπεύω να βγω άνθρωπος. Δεν θέλω να αφήσω κάτι δικό μου σε έναν χώρο που δεν του χρωστάω τίποτα.

Πως γίνεται αυτό; Όλο και πιο δύσκολα. Σαν να διαβάζεις στο σκοτάδι.

Δεν είναι μόνο η εκπαίδευση ως νεοσύλλεκτος, ούτε το κλίμα πειθαρχίας και προβλεπόμενων διαδικασιών που υπάρχουν παντού. Είναι η ρουτίνα, είναι η μαζικότητα, είναι η αλληλεπίδραση με τους υπόλοιπους φαντάρους, που ορισμένοι έχουν ήδη κηλιδωθεί από τον στρατό.

Σιχαίνομαι τις κλασσικές φανταρικές εκφράσεις. Δεν αντέχω να αντικατασταθεί το "Γεια χαρά ρε αδελφέ" από το "τι λέει ρε σειρά, την παλεύεις;". Το θεωρώ εκμηδενιστικό. Ναι, σίγουρα έχουν και αυτές την πλάκα τους, αλλά όχι όταν είναι τα μόνα πράγματα που βγαίνουν από τις φωνητικές χορδές σου.

Ένας δάσκαλος στο λύκειο μας είχε πει το εξής: όταν συνδυάζεις κάποιες λέξεις με πολύ συγκεκριμένες εκφράσεις/έννοιες, σημαίνει ότι το μυαλό σου έχει τηγανιστεί, δεν είσαι σε θέση να κάνεις τον διαχωρισμό και να λειτουργείς αυτόνομα. Π.χ. αν στο άκουσμα της λέξης "φιλαράκια" το μόνο πράγμα που σκέφτεσαι είναι η γνωστή σειρά, τότε χρειάζεσαι λίγη αποτοξίνωση από το κουτί.

Το ίδιο συμβαίνει και στο στρατόπεδο. Ο περιορισμός του φρασεολογίου σε 3-4 ατάκες είναι ενδεικτικό νοητικής χαλάρωσης. Γι'αυτό και δεν πρόκειται να δείτε εύκολα τέτοιες εκφράσεις εδώ μέσα. "Την παλεύω", "σειρά", "νέοπα" κλπ δεν έχει. Μας τελείωσαν.

Μπορεί να προσπαθώ να διαβάσω στο σκοτάδι. Αλλά τουλάχιστον, διαβάζω.

Δεν ξέρω αν βγαίνει νόημα από όλα αυτά. Δεν με νοιάζει και ιδιαίτερα.