Aπρόσμενη συντροφιά

Χθες που άνοιξα την τσάντα για να βγάλω κάτι πράγματα, βρήκα στον πάτο της μια ξεχασμένη φυσαρμόνικα από Μι. Τα μάτια μου γυάλισαν επικίνδυνα, αλλά την ξαναέβαλα στην θέση της.

Το απόγευμα που έμεινα μόνος μου στο γραφείο, έβγαλα την φυσαρμόνικα από την θήκη της και άρχισα να φυσάω δειλά-δειλά τις πρώτες νότες. Αχ Θεέ μου, είχα ξεχάσει πόσο όμορφο ήχο βγάζει αυτό το πραγματάκι. Μαγεία...

Είχα πολύ καιρό να παίξω, και είχα ξεχάσει και αυτά που ήξερα (το οποίο είναι πολύ δύσκολο, γιατί ήταν λίγα ούτως ή άλλως). Δεν πειράζει όμως, προβλέπονται πολλά ακόμα απογεύματα μοναχικής υπηρεσίας στο γραφείο. Επιτέλους, βρήκα την ευκαιρία που ήθελα για να μάθω να παίζω.

Αυτό το όργανο μου είχε καρφωθεί στο υποσυνείδητό από μικρός, αλλά ασχολήθηκα πολύ αργότερα, κάπου στα 22 μου, όταν είδα live τους Blues Wire, με τον Γιώργο Μπαντούκ να δίνει απίστευτο ρεσιτάλ φυσαρμόνικας. Αυτό ήταν, η θέληση μου ξύπνησε και αποφάσισα να μάθω φυσαρμόνικα όπως έμαθα και κιθάρα: μόνος μου. Η διαφορετική όμως νοοτροπία της από την κιθάρα με ξένισαν και μέχρι τώρα δεν έχω καταφέρει τίποτα.

Τώρα όμως, μου ξαναδώθηκε η ευκαιρία. Ήδη παίζω το "Oh Suzanna" και την εισαγωγή από το "Βορινό Λιμάνι" του Βασίλη Καζούλη. Η καλύτερη παρέα στην μοναξιά της υπηρεσίας...