Γύρω-γύρω Πάσχα και στην μέση... αγγαρεία

Πάσχα; Ποιο Πάσχα; Που Πάσχα;

Εδώ και χρόνια έχω μια παράδοση σύμφωνα με την οποία πρέπει να περνάω άσχημα την περίοδο του Πάσχα. Ο Ε.Σ. ανταποκρίθηκε άλλη μια φορά στο καθήκον του ως υπέρμαχος των παραδόσεων και κάνει ότι μπορεί για να σιχαθώ τις άγιες τούτες μέρες μια και καλή.

40 φανταράκια είναι υποχρεωμένα όχι μόνο να συντηρούν ένα ολόκληρο κέντρο εκπαιδεύσεως, αλλά να το καθαρίσουν στην εντέλεια, να το στολίσουν, να ετοιμάσουν τραπέζι για 70-100 άτομα (μεταξύ αυτών και κάτι... αρχηγοί κομμάτων, μην δίνετε σημασία) αλλά και να στελεχώσουν τα αγήματα που είναι απαραίτητα για τις εκδηλώσεις του δήμου.

Όταν θα βλέπετε στο χαζοκούτι στρατιωτικούς να καλωσορίζουν πολιτικούς στα στρατόπεδα για να γλεντήσουν μαζί το Πάσχα, να έχετε υπόψη σας το εξής: κάποιοι φαντάροι κοιμούνται 3-4 ώρες την μέρα ώστε να προλάβουν να ετοιμάσουν μια γιορτή στην οποία κανένας δεν θέλει να βρίσκεται. Ούτε οι φαντάροι, ούτε οι στρατιωτικοί, ούτε οι πολιτικοί.

Καλή Ανάσταση σε όλους σας.

Ενθύμιον από τον Στρατό....

Η κλασική ατάκα σε φωτογραφίες που έβγαζαν οι πατεράδες μας μπροστά από κάποια ντεκόρ από κόντρα πλακέ, φορώντας την στολή εξόδου.

Την θυμήθηκα χθες που φορούσα την στολή εξόδου και ήθελα να ζητήσω από τον φίλο μου τον Αντώνη να με βγάλει μια φωτογραφία, μέρες που είναι, να έχω να στείλω σε γονείς, παππούδες και θείους.

Και συνειδητοποίησα κάτι που με πείραξε: στην φωτογραφία πρέπει να βγούμε χαμογελαστοί, καμαρωτοί, λεβέντες και μάγκες, να την δουν οι άνθρωποί μας και να μας θαυμάσουν, να καμαρώσουν, να χαρούν με την προκοπή μας.

Και να δείξουμε ότι είναι όλα καλά.

Μάνα, συγγνώμη. Θα στην αργήσω λίγο την φωτογραφία. Δεν μου βγαίνει το χαμόγελο τώρα τελευταία...

Ιχθύς στο ζώδιο;

Είμαι στην φάση που αρχίζει το ξεψάρωμα. Μπροστά μου πλέον δεν έχω βαθμούς και αστέρια, αλλά ανθρώπους εργαζόμενους, υπαλλήλους σε μια εταιρεία που δεν χωνεύει κανένας.

Από την μία, το ξεψάρωμα οφείλεται στο ότι σε ολόκληρο το Κέντρο μείναμε περίπου 30 άτομα, από τα οποία μερικοί θέλουν 35 μέρες για να απολυθούν. Όπως είναι φυσικό, η συμπεριφορά τους είναι κατά τι διαφορετική από την συμπεριφορά του "νέωπα" και είναι επίσης φυσικό να υπάρχουν επιρροές. Αν μη τι άλλο, πόσο σοβαρά να πάρεις τον στρατό όταν 5-6 άτομα εμφανίζονται στην επιθεώρηση φρουράς με ασημί αθλητικά παπούτσια δηλώνοντας ευθαρσώς "έχω χάσει το κράνος μου, δεν πιστεύω να πειράζει".

Για το υπόλοιπο μέρος του ξεψαρώματος οφείλονται οι αξιωματικοί, είτε με την πολύ καλή συμπεριφορά τους, είτε με την πολύ κακή τους. Ο λοχαγός που σου ζητάει (με τον τρόπο του) συγγνώμη για την συμπεριφορά ενός συναδέλφου του. Ο λοχίας που σου ζητάει συνεχώς "ευχαριστώ" για το προβληματάκι με το pc του που του έλυσες. Ο άλλος λοχαγός που σου κόβει μιάμιση ώρα από την έξοδο από κόμπλεξ και δεν ντρέπεται να σου πει κατάμουτρα ότι σε έχει βάλει στο μάτι. Ο ανθυπολοχαγός που ρωτάει τον απλό φαντάρο πανικόβλητος "τι πρέπει να κάνω τώρα". Ο ευθυνοφοβικός έφεδρος λοχίας που νομίζει ότι κάτι έγινε και σου φωνάζει λες και είσαι ζώο ενώ παρουσιάστηκε 3 μόλις μήνες πριν από σένα...

Το μικρό φυλάκιο στο λιβάδι

Πεδίο βολής. 5 το πρωί. Κάπου στο βάθος του ορίζοντα, τα φώτα της πόλης. Γύρω μου δέντρα. Κοιτάζω το φυλάκιο που κάθεται στην κορυφή του λόφου. Κοιμάται κι αυτό, σαν τους φαντάρους που φιλοξενεί.

Ποια να είναι άραγε η πιο δυνατή εικόνα εδώ πάνω; Η πλαγιά του λόφου με την "ανοιχτωσιά" και την ηρεμία που σου προσφέρει; Το απέναντι ύψωμα, κομμένο κάθετα εκεί που τελειώνει το πεδίο βολής; Το μονοπάτι μέσα στα δέντρα που οδηγεί στην πύλη και θυμίζει σκηνή από το "The Village";

Ή μήπως η εικόνα στο μυαλό σου ότι είσαι μερικά χιλιόμετρα μακρυά από το στρατόπεδο;

295 είναι πολλές...

Οικογενειακή υπόθεση

Επιστροφή στον λόχο Οδηγών και αντιμέτωποι με μια καινούρια κατάσταση: ο λόχος αποτελείται από 10 άτομα. Ακριβώς. Σαν φυλάκιο είμαστε :)

Όπως είναι λογικό, δεν έχουμε αναφορές και φωνές, ούτε σφιχτά προγράμματα και τρέξιμο. Επίσης, προσωρινά δεν έχουμε όπλα (συνεπώς και υπηρεσίες). Τουλάχιστον μέχρι αύριο που φεύγει και ο λόχος Σκαπανέων και θα μείνουν στο στρατόπεδο ...25 άτομα. Από αύριο, 3 υπηρεσίες για Ι0 άτομα...
(σημείωση: η κάθε υπηρεσία απαιτεί 4 άτομα την ημέρα με 3 δίωρες βάρδιες ο καθένας. Βρείτε το παράδοξο στην από πάνω πρόταση)

Το ααααλλο σημαντικό νέο μου είναι ότι οδήγησα και M113, κατά κόσμο Τεθωρακισμένο Όχημα Μεταφοράς Προσωπικού. Γνωστό και ως "παπάκι".

Άρμα είναι, μην κολλάτε. Από τα μικρά. Τρέλα και κορδέλα. Το όχημα έχει απίστευτο χαβαλέ και είναι εντυπωσιακό το πόσο ευέλικτο είναι (για άρμα). Με τις πάντες πάει. Όταν οδηγάει ο λοχίας βέβαια :)

Από αύριο, είπαμε... σκοπιές αβέρτα-κουβέρτα. Αρχίζουμε με το Πεδίο Βολής και βλέπουμε...

Κι άλλο τραγουδάκι...

Love me two times baby
love me twice today
Love me two times girl
I'm goin' away

Love me two times girl, one for tomorrow, one just for today
Love me two times cause I'm going away...

Περί άδειας

Τι είναι η άδεια στον στρατό; Ένας τρόπος να ξεκουραστείς, να χαλαρώσεις, να πάρεις μια ανάσα; Ή μια ευκαιρία να ξεκωλωθείς στις βόλτες, στις παρέες και στα ξενύχτια μέχρι να εκτονωθείς πλήρως; Μην είναι ο χρόνος που έψαχνες για να δεις τα συγγενικά σου πρόσωπα και να φας ένα μαγειρευτό φαϊ;

Δυστυχώς, είναι όλα αυτά. Και το να τα ισορροπήσεις και να τα στριμώξεις μέσα στις 3 μέρες της άδειας είναι μια δοκιμασία που απαιτεί σωστό προγραμματισμό. Με τον οποίο σπάνια κάθεσαι να ασχοληθείς. Οπότε... κάτι θα κάνεις λιγότερο, κάποιον δεν θα δεις, κάπου θα χάσεις τον ύπνο, κάπου θα φας έξω (πάλι) γιατί δεν προλαβαίνεις να πας σπίτι.

Υπέροχες προοπτικές, ε;

303 και σήμερα. Περνάνε τόσο αργά που δεν είσαι σίγουρος αν μειώνονται ή αυξάνονται...

Αλήθειες και ψέμματα...

Στο καφενείο, έχουνε δυο μήνες να τον δουν
με την καλή του έχουν άλλο τόσο να βρεθούν

Ο καιρός περνάει, σπίτι δεν πατάει
λες να ταξιδεύει μοναχός;
άλλος ένας άσωτος υιός

Από ζήλια σκάνε, μα κάνουν πως γελάνε
άσε, είπαν, θα τον στρώσει ο στρατός

Πάαααλι άδεια;

Τι να πει κανείς. Μας έχουν κακομάθει. Μετά από 4 βδομάδες, πάλι άδεια; Αίσχος. Μας έστειλαν στον στρατό οι μανάδες μας να γίνουμε άντρες και εμείς είμαστε κάθε λίγο και λιγάκι σπίτια μας. Ντροπή.

...θα μπορούσαμε να πούμε, αν είμασταν "κολλημένοι με την αρβύλα". Επειδή όμως δεν είμαστε, ας επανέλθουμε στην πραγματικότητα.

Πάει λοιπόν και η παρέλαση. Όλα τα χακί ανθρωπάκια περπάτησαν με βήμα, συγχρόνισαν χεράκια και ποδαράκια, άκουσαν κι ένα μπράβο από τον Διοικητή για "μία από τις καλύτερες παρελάσεις φαντάρων" και μετά.... άρχισαν τις σκουπιές (προσοχή, όχι σκοπιές) για να υποδεχθούν έναν υποστράτηγο και έναν αντιστράτηγο που θα έρχονταν να ελέγξουν τις εγκαταστάσεις. Κοινώς, αγγαρειομαχίες λόγω απανωτών επιθεωρήσεων.

Δύο φράσεις χρειάζονται για να σας βάλω στο κλίμα της προετοιμασίας του στρατοπέδου για επιθεώρηση:

Ο επιθεωρητής πρέπει να δει καθαρές και άρτιες εγκαταστάσεις, χωρίς βλάβες ή συνθήματα στους τοίχους ή σκουπίδια, φαντάρους ζωηρούς, με καθαρές και φρεσκοσιδερωμένες στολές. Δηλαδή, ακριβώς το αντίθετο από την πραγματικότητα.

Η άλλη φράση είναι το σλόγκαν της εβδομάδας και ανήκει σε έναν ανθυπολοχαγό. "Ξεσκονίστε τα χόρτα".

Κατά τα άλλα, η εκπαίδευση στα περί της ειδικότητας πάει καλά. Αφού να φανταστείτε, μερικοί από τους οδηγούς αυτοκινήτων οδήγησαν τα εκπαιδευτικά Στάγιερ ίσα με ...4 (ολογραφώς: τέσσερις) φορές. Το μάθημα της συντήρησης ήταν ακόμα πιο πετυχημένο, όπως θα συμφωνήσει και ο φίλτατος Νικόλας που εκείνη την ώρα τσάπιζε χορτάρια.

Όπως καταλαβαίνετε, ο στρατός έχει πλάκα. Υπάρχει τέτοιος παραλογισμός και ανοργανωσιά που καταντάει ανέκδοτο. Ότι κι αν σας πω, αν δεν το ζήσετε (έχετε ζήσει), δεν μπορείτε να το καταλάβετε.

2 highlights που θα ήθελα να τονίσω:
- Σύνθημα σε τοίχο: "Μαρία + Δημήτρης = πολύ ερωτευμένοι και πολύ καλοί σε όλα". Σαν αγγελία ακούγεται.
- Από την προηγούμενη άδεια, έχω χάσει άλλα 2 κιλά. Συνολικά 8 από την πρώτη μέρα. Βρε λες να κάνω και "πλακάκια" κοιλιακούς μέχρι να απολυθώ; :)