Αντιπαλευόλ.

Των 500 mgr.

Δοσολογία: πρωί-μεσημέρι-βράδυ, καθημερινά για 12 μήνες.

Τώρα και σε υπόθετο.

Η ψυχολογία στο πάτωμα

Και δεν φταίει μόνο ότι τελειώνει η άδεια.

Βλέπω τα ισοθερμικά που αγόρασα για τις παγωμένες σκοπιές και σφίγγεται το στομάχι μου. Αναλογίζομαι το δίλημμα "μεταπτυχιακό ή δουλειά" και εκνευρίζομαι. Ακούω την μάνα μου που ταλαιπωρείται με το ένα χέρι στον γύψο και αγχώνομαι. Σκέφτομαι την κουκλίτσα μου που αφήνω πίσω και καταπιέζομαι.

....συν -φυσικά- την συνήθη ανοησία που με περιμένει στο στρατόπεδο.

Σκατά.

Παραδοσιακό γλυκαντήρι

Έτσι περιέγραφε η πινακίδα το ζαχαροπλαστείο "Ισίδωρον" στην Ξάνθη. Δεν γινόταν να μην κολλήσουμε.

Χανούμ μπουρέκ και καζάν ντι πι. Κόλαση.

Μου φαίνεται ότι εκεί θα πάω να γιορτάσω, όταν με το καλό.... :)

Τοξίνες

Η εκδρομή στην Ξάνθη ήταν ότι έπρεπε για να ξεχαστώ τελείως. Καλή παρέα (κυρίως), καλή διάθεση, όρεξη για περπάτημα και για φαγητό (βεβαίως-βεβαίως).

Η παραπάνω συνταγή είχε ένα περίεργο αποτέλεσμα. Συνειδητοποίησα ότι ο εγκέφαλός μου υποσυνείδητα έχει μπει στην νοοτροπία του απολυθέντα. Συζητήσεις επί συζητήσεων για το ποιο μεταπτυχιακό να διαλέξω, τι σπίτι να νοικιάσω, που θα πάει ο πρώτος μισθός, λες και ξαφνικά βρέθηκα 77 μέρες μετά από το παρόν. Α, ναι, πλέον είναι μόνο 77!

Μόνο που όταν με το νοητικό μοχλό γυρνάω τον νου μου προς τις σκέψεις που αφορούν τον στρατό, οι 77 είναι πολλές. Άλλος νταλκάς αυτός. Πόσο κρύο θα κάνει στην σκοπιά, πότε να ζητήσω άδεια απολύσεως, σε ποιο γκρουπάκι να μπω για την άδεια των Χριστουγέννων, πότε θα έρθει κανένας νέος για να βελτιωθούν οι υπηρεσίες, άντε ξύπνα πάλι, πήγε 6.30, α τι ωραία κοιμήθηκα 4 ολόκληρες ώρες, ποιος στην χάρη μου.

Είναι περίεργο πάντως, με τι ευκολία τα έκρυψε όλα αυτά το μυαλό μου στο υπόγειό του. Έφυγα με προαναχώρηση την Τετάρτη το απόγευμα και την άλλη μέρα το πρωί δεν σκεφτόμουν τίποτα για τον στρατό. Μάλλον ο οργανισμός μου προσπαθεί να αποβάλλει τις "τοξίνες".

Thinking...

...ότι τα σαββατοκύριακα είναι οι καλύτερες μέρες στον στρατό. Ησυχία, μπόλικος χρόνος για ύπνο αλλά και για έξοδο, καθόλου αγγαρείες. Χρόνος για προσωπική αναδιοργάνωση και ξεκούραση. Επίσης χρόνος για διάβασμα.

...ότι το πολύ το thinking δεν κάνει καλό. Ξυπνάς και αρχίζεις πάλι τα "τι κάνω εγώ εδώ πέρα γαμώ την τρέλα μου" και τέτοια.

...ότι δεν είναι όλοι οι ΕΠΟΠ χαραμοφάηδες και καθίκια. Αλλά αυτοί που είναι, καλύπτουν και τους υπόλοιπους. Από την μία παίρνουν 1000 ευρώ τον μήνα για υποψία εργασίας και από την άλλη τρώνε ακόμα και το φαγητό του φαντάρου (κυριολεκτικά, αφού η ποικιλία που παραγγείλαμε στο φυλάκιο ξαφανίστηκε πριν καν την δούμε).

...ότι ορισμένοι αξιωματικοί πατάνε επί πτωμάτων για να κάνουν την δουλειά τους.

...ότι οι ανώτεροι αξιωματικοί πραγματικά δεν έχουν καμιά επαφή με την πραγματικότητα του στρατοπέδου.

...ότι είναι μόνο 84!

...ότι προχθές ένας νέος με αποκάλεσε "λέουρα" και έψαχνα αριστερά-δεξιά να δω ποιον λέει. Δεν το συνειδητοποίησα ακόμα ότι είμαι σειρά απολύσεως...