Τοξίνες

Η εκδρομή στην Ξάνθη ήταν ότι έπρεπε για να ξεχαστώ τελείως. Καλή παρέα (κυρίως), καλή διάθεση, όρεξη για περπάτημα και για φαγητό (βεβαίως-βεβαίως).

Η παραπάνω συνταγή είχε ένα περίεργο αποτέλεσμα. Συνειδητοποίησα ότι ο εγκέφαλός μου υποσυνείδητα έχει μπει στην νοοτροπία του απολυθέντα. Συζητήσεις επί συζητήσεων για το ποιο μεταπτυχιακό να διαλέξω, τι σπίτι να νοικιάσω, που θα πάει ο πρώτος μισθός, λες και ξαφνικά βρέθηκα 77 μέρες μετά από το παρόν. Α, ναι, πλέον είναι μόνο 77!

Μόνο που όταν με το νοητικό μοχλό γυρνάω τον νου μου προς τις σκέψεις που αφορούν τον στρατό, οι 77 είναι πολλές. Άλλος νταλκάς αυτός. Πόσο κρύο θα κάνει στην σκοπιά, πότε να ζητήσω άδεια απολύσεως, σε ποιο γκρουπάκι να μπω για την άδεια των Χριστουγέννων, πότε θα έρθει κανένας νέος για να βελτιωθούν οι υπηρεσίες, άντε ξύπνα πάλι, πήγε 6.30, α τι ωραία κοιμήθηκα 4 ολόκληρες ώρες, ποιος στην χάρη μου.

Είναι περίεργο πάντως, με τι ευκολία τα έκρυψε όλα αυτά το μυαλό μου στο υπόγειό του. Έφυγα με προαναχώρηση την Τετάρτη το απόγευμα και την άλλη μέρα το πρωί δεν σκεφτόμουν τίποτα για τον στρατό. Μάλλον ο οργανισμός μου προσπαθεί να αποβάλλει τις "τοξίνες".