Η κούραση (κυρίως η ψυχολογική) έχει αρχίσει να γίνεται εμφανής στα πρόσωπα όσων ήρθαμε τον Αύγουστο και δεν έχουμε πάρει ακόμα άδεια. Κόκκινα μάτια και πόδια που σέρνονται. Έχει όμως ο καιρός γυρίσματα και εμείς έχουμε τα δάκτυλά μας σταυρωμένα για την έγκριση της άδειας. Αν όλα πάνε καλά, την Τρίτη το απόγευμα θα είμαι στον δρόμο παρέα με τον Αντώνη. Pray for us.

Ακολουθεί όμορφο σκηνικό:

Χθες είχα υπηρεσία στο φυλάκιο. Γύρω-γύρω πράσινα βουνά, αποκομμένοι από τον πολιτισμό, πέντε άτομα σε ένα μικρό κτίσμα, έξω βροχή και αστραπές. Ξάπλωσα στην επάνω κουκέτα και σκεπάστηκα με το sleeping bag.

Η ομορφιά της σκηνής ήταν στην ηρεμία. Δεν υπήρχε ίχνος ανθρώπινης παρουσίας γύρω μας (σε απόσταση let's say 3 χιλιομέτρων). Δεν έχετε ιδέα πόσο σπάνιο είναι αυτό μέσα στον στρατό.

Χαλάρωσα βλέποντας την βροχή να πέφτει πάνω στο τζάμι. Το mp3 player έπαιζε το Cinnamon girl του Neil Young.

Όπως στο σπίτι.

ΥΓ 127 και σήμερα. Σε έναν μήνα σπάμε την κατοστάρα και γινόμαστε ΥΠ. Υποψήφιοι Πολίτες...