Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 14, 2005

Πρώτη μέρα.

Με αφορμή ένα ποστ της Nenya θυμήθηκα μια πολύ πικραμένη λεπτομέρεια της πρώτης μέρας στον στρατό.

Στην πύλη του Κέντρου Μηχανικού περιμένουμε στην σειρά γύρω στα 100 άτομα, με τα χαρτιά στο χέρι για να δώσουμε (για πρώτη αλλά όχι μοναδική φορά εκείνη την μέρα) τα στοιχεία μας. Γύρω μου βλέπω παρέες φίλων. "Έλα ρεεε, κι εσύ εδώ;". Αγκαλιές, φιλιά, χαχανητά. Φυσικό είναι, το Μηχανικό μαζεύει όλους τους αρχιτέκτονες, πολιτικούς μηχανικούς και τεχνολόγους μηχανικούς. Οι μισοί είναι συμφοιτητές με τους άλλους μισούς.

Εκτός από μένα, τον μικρό προγραμματιστή.

Πρώτη φορά προσπάθησα τόσο έντονα να βρω μία, έστω μία μοναδική, γνωστή φάτσα στο πλήθος. Μόνο ο πατέρας μου και ο αδερφός μου στην πύλη, να με κοιτάνε με το πιεσμένο χαμόγελο της αγωνίας.

Fuck. Το έχω ξαναδεί το έργο. Με μανούλα νηπιαγωγό με συχνές μεταθέσεις, έχω αλλάξει ουκ ολίγα σχολεία. Υποτίθεται ότι έπρεπε να έχω συνηθίσει την διαδικασία γνωριμίας με τα "νέα παιδάκια".

Ναι, καλά. Αυτά ισχύουν όταν είσαι κοινωνικός. Όχι όταν στις δύσκολες καταστάσεις κλείνεσαι στον εαυτό σου. Είμαι αντικοινωνικός και το ξέρω. Και δυστυχώς επιβεβαιώνεται κάθε φορά.

Αν αναλογιστούμε το ζόρι που τρώνε όλοι τις πρώτες μέρες στον στρατό το τελικό αποτέλεσμα ήταν σχεδόν αναμενόμενο: έκανα 3 μέρες να μιλήσω σε άτομο. Έκανα μια βδομάδα να γελάσω. Ακόμα το θυμάμαι, ήταν το πιο πιεσμένο γέλιο της ζωής μου.

Ασήμαντη λεπτομέρεια αλλά μιας που πιάσαμε τις πρώτες μέρες: έκανα 10 μέρες να δω όνειρο στον ύπνο μου. Αφόρητη η μοναξιά όταν σε εγκαταλείπουν ακόμα και τα όνειρά σου....

Επειδή όμως παραείναι μαυρίλα το ποστ μου, να αναφέρω και την άλλη πλευρά. Τους τελευταίους εφτά μήνες έκανα φίλους για τους οποίους δεν είμαι απλά χαρούμενος, αλλά περήφανος που τους γνώρισα. Ο Νίκος, ο Θόδωρος, ο Αντώνης, ο Δημήτρης, ο άλλος ο Νίκος, ο Λάμπης, είναι όλοι τους παιδιά που θα στεναχωριόμουν πραγματικά αν δεν τους γνώριζα. Για αυτά τα παιδιά, άξιζε κάθε δευτερόλεπτο ταλαιπωρίας στο κέντρο.

See ya guyz. Άντε και ελεύθεροι...

3 Comments:

At 9:43 μ.μ., Blogger javapapo said...

Τραυματικές εμπειρίες απο το κεντρο..και ποιος δεν τις θυμαται..και ολοι λενε ΠΟΤΕ ξανα..μετα απο 7 μηνες θητεια το μονο που λεω οτι αξιζει ειναι οι λιγοστες αλλα καλες φιλιες που αναπτυχθηκαν και μου έδωσαν νεους και αξιολογους φιλους.


χαιρετισμους
290 ΣΤΡ (ΕΠ)

 
At 9:55 π.μ., Blogger ka8y said...

Μητσούλη μου όμως ίσως οι συχνές μεταθεσεις της μανούλας να σου έχουν κάνει και καλό.

Θυμάμαι πρώτη μέρα στο ΤΕΙ,όλοι να ειστε ήδη παρέες και εγώ το καθυστερημένο ένα μήνα μετά να ψάχνω που σκατά γίνεται η μαθηματική ανάλυση! Με στελνανε απο το μικρό αμφιθεατρο στην λογιστική και απο εκεί αλλού...

Το βρήκα όμως και θυμάμαι απο το πρώτο δεύτερο εργαστήριο εσένα και την θώμη να προσπαθαθήτε να με διαφωτήσετε...μου σύστησες τον μιχάλη, την γιάννα...

είδες? σε αυτή την περίπτωση ήμουν εγώ το παιδάκι που δεν ξέρει κανέναν! (αν και έχω αλλάξει και εγώ 6 σχολεία σε 12 χρόνια μαθητικής ζωής...)

 
At 1:01 μ.μ., Blogger Δημήτρης said...

εγώ θυμάμαι μου πήρε 5 μέρες να κάνω την ανάγκη μου... μετά από κει πήρα φόρα όμως...

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home