Με την βαλίτσα παραπόδας.

Ουφ.

Εδώ είμαστε. Πάει και η δεύτερη άδεια. Τα γίδια θα γυρίσουν στο μαντρί, οι γιδοβοσκοί θα κλείσουν την πόρτα, ξέρετε τώρα πως πάει αυτή η δουλειά.

Για κάποιο λόγο, νιώθω περισσότερο άγχος από την πρώτη μέρα. Σε λίγες μέρες θα βγουν οι ειδικότητές μας, θα δούμε που θα πάει ο καθένας για εκπαίδευση, το οποίο συνεπάγεται ότι θα σκορπιστούν τα παιδιά του θαλάμου ανά την Ελλάδα. Και είναι κακό αυτό, γιατί αυτά τα παλικάρια ήταν το μόνο θετικό μέχρι τώρα στην μικρή μου εμπειρία από τα ελληνικά στρατά. Με το που γνωριστήκαμε και κάναμε παρέες, το πάμε για διάλυση. Κακούργε Ε.Σ., μην δεις προκοπή, κατευθείαν να μας κόψεις τα φτερά.

Δεν πειράζει. Έχουμε μερικές μέρες ακόμα. Ενδεχομένως να είναι οι πιο χαλαρές μέρες στο κέντρο (μακάρι δηλαδή), ενδεχομένως να μας ξεσκίσουν στις καθαριότητες (τα κτίρια του τάγματος νεοσυλλέκτων θα ξανανοίξουν με την νέα ΕΣΣΟ, τον Μάιο), ποιος ξέρει...

Είμαι περίεργος να δω τι θα ξεχάσω στο σπίτι :-D

ΥΓ: Μην ξεχνιόμαστε, 329 έμειναν. Θα περάσουν κι αυτές και θα σας δείξω εγώ :-Ρ